Het nadeel van aan een blog beginnen is zoiets als de telefoon oppakken terwijl je er even niet wilt zijn. Het gesprek is al begonnen. In m’n vorige blog heb ik vooral twee lijnen naar voren gehaald in de verhalen van dertigers uit de bundel Vrijgemaakt? Sprekende gezichten van mooie jonge mensen kijken je aan en vertellen het verhaal waarin ze stuk voor stuk hun kerk ontgroeiden. De één vertrok en nam afstand van God en geloven, de ander bleef achter om de zoektocht voort te zetten. Onder hen een paar kerkverlaters en verder vooral grensgangers: ze voelen zicht nergens thuis, maar willen God en geloof niet helemaal, of helemaal niet kwijt. Vrij, los, verward, opgelucht en soms tegelijk met schuldgevoel, heimwee en onvervuld verlangen. Geloofsbiografieën die me niet koud laten en die breder herkend zullen worden. Wat wil hun verhaal zeggen – een poging om hier nog iets meer mee te doen.
Wat me opviel tijdens de boekpresentatie in het jaren ’70 zaaltje van de Keizersgrachtkerk in Amsterdam was de luchtigheid. Op de vraag wat ze met deze bundel wilden volgde vooral wat lacherigheid. Gewoon, niks dan het verhaal vertellen. De initiatiefnemer Lammert Kamphuis een plezier doen. Flauw en onzin natuurlijk. Beleg dan geen ‘minisymposium’ en kijk even om je heen: het zaaltje puilde uit. Neem je eigen verhaal eens serieus – ook hier geldt: je hebt zelf de telefoon opgepakt en bent het gesprek aangegaan. En je hebt een verhaal dat ergens over gaat. (meer…)
Remmelt Meijer 