In het gesprek met Jos Douma over discipelschap, mag intussen in onze beide blogs opvallen dat discipelschap meer is dan een element voor de liefhebbers. Discipelschap of navolging van Jezus, brengt je bij de meest basale elementen van christelijk geloof. Ik denk dat het besef hiervan momenteel weer sterker aan het worden is. Het verbindt pioniers aan de bouwers binnen bestaande kerken. Tegelijk blijft de vraag spannend: waar begin je, zeker in de bestaande setting van de kerk?
Wat ik lastig vindt aan Mike Breen is ook hetgeen ik zo boeiend vindt aan zijn insteek: hij begint aan een andere kant dan we gewend zijn. Hij zet in op processen en veel minder op de onderdelen die in de meeste kerken vertrouwd en bekend zijn. Daarvoor nu nog wat meer aandacht. Breen zet in op andere manieren van kerk zijn die mensen heel direct in de kring zet en in een proces van vorming en groei. Ik zeg er gelijk bij: snel lezend kun je daar soms een gevoel van maakbaarheid of zelfs activisme bij krijgen. Ik noteer zoiets zelf tenminste wel als serieuze valkuil. Maar dat is bijna altijd de valkuil van bewegingen die vernieuwing en verandering willen brengen in een bestaande situatie. Het brengt me bij de tweede uitdaging die ik wil formuleren in het gesprek met Jos, en waarmee ik vooral inga op zijn 2e blog (en een beetje op zijn 3e):
Uitdaging 2: discipelschap is juist voor gewone gelovigen en twijfelaars (lees verder)