Processen

Ik ben intussen beland in een dynamisch gesprek met Jos Douma over discipelschap in de context van de Nederlandse kerken. In mijn vorige blog heb ik dat onderwerp teruggebracht naar de basale hoe vraag: Discipelschap is ‘in’,  maar wat betekent het in praktijk? Hoe doe je het? Omdat de aanleiding lag in drie boeken over dit onderwerp stelde ik vragen bij de route die daarin aangeduid werd. In deze blog wil ik dingen aansnijden waar het in mijn ogen spannend wordt in de benadering van Jos. Ik betrek daarbij vooral zijn eerste blog over ‘kerk en discipelschap’ en hoe die zich verhouden. In een volgende blog ga ik dan verder in op  zijn tweede blog over de kerk als netwerkorganisatie en Viral Change.

Wat er in mijn ogen spannend en relevant is in deze uitwisseling tussen Jos en mijzelf, is het feit dat we het constant eens blijken te zijn. Maar dat is toch niet zo spannend: nee, misschien op het eerste gezicht niet, maar wat overblijft, zijn de echte uitdagende punten als je eenmaal samen bezig bent met dezelfde dingen, en in dit geval: als je beiden van de kerk houdt en verlangt naar navolging van Jezus bij jezelf en anderen. Ik laat me graag uitdagen, ook vanuit andere perspectieven dan die van Mike Breen (foto boven) waar ik samen met Nederland Zoekt… in de praktijk veel mee werk. Het gaat namelijk niet om Mike Breen of om wie dan ook, het gaat om de echte vragen die er toe doen en om een verandering in de kerk vanuit discipelschap. Dat delen Jos en ik sterk met elkaar. Op mijn beurt wil ik Jos en anderen in de kerk graag uitdagen. Mijn gedachten die ik wil uitwerken komen hierin samen: discipelschap daagt de kerk meer uit dan je denkt. Meer ook dan kerken gemiddeld zelf in de gaten hebben als ze ‘iets’ met discipelschap gaan doen. (lees verder)